دعوت خداوند را بپذیریم
به نام خداوند بخشنده و مهربان
"و چون بندگان من از تو درباره من بپرسند بگو: همانا من نزدیک‌ام و دعای دعا کننده را وقتی که مرا بخواند اجابت می‌کنم. پس آنها نیز دعوت مرا اجابت کنند و به من ایمان بیاورند باشد که راه یابند. "
) بقره ۱۸۶(
مضمون آیه‌ی فوق یکی از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین آیات قرآن کریم از زاویه ارتباط الهی‌ست، و از شروط اصلی برقراری ارتباط انسان با خداوند محسوب می‌شود. شرطی که کمتر به آن توجه می‌کنیم و کمتر به عمق و معنای آن می‌اندیشیم.
به راستی خداوند وعده داده است که بندگانم اگر مرا بخوانند اجابت‌شان می‌کنم و به آنها پاسخ می‌دهم. در واقع این قول خداوند رحمان و رحیم است و در قول خداوند هیچ نقض و انحرافی به چشم نمی‌خورد. این قانون خداوند است که بنده‌اش از او بخواهد و او اجابتش کند. اما پس چرا دعاهای ما اجابت نمی‌شود و کمتر پیش می‌آید که تجربه‌ای از پاسخ‌های خداوند را در زندگی‌مان داشته باشیم؟
آنقدر از دعا و اجابت دور شده‌ایم که دعا کردن و پاسخ گرفتن از خداوند به رویاها و اوهام پیوسته است. تا جایی که از دید بعضی از افراد به ظاهر روشن‌فکر دعا و دعا کردن جزو خرافات محسوب می‌شود. در عصری که زندگی می‌کنیم کمتر کسی روی دعا کردن و پاسخ گرفتن از خداوند حسابی باز می‌کند و آن را جدی می‌گیرد.
به راستی چرا؟ چه مشکلی وجود دارد که مانع از دعا کردن ما و هم‌چنین اجابت دعاهایمان می‌شود؟
موانع بسیاری را می‌توان بر‌شمرد اما یکی از آنها از همه مهم‌تر و اساسی‌تر است. با کمی دقت در می‌یابیم که در همین آیه شریفه خداوند شرطی را مطرح کرده است که با عمل به آن شرط رابطه انسان با خداوند برقرار شده و راه سعادت و رستگاری را در پیش خواهد گرفت.
و اما آن شرط اصلی: پذیرش دعوت خداوند و ایمان به اوست.
ايلا
بازگشت
Share
|
