در ژرفای وجودت

در افسانه های کهن آمده است که در روزگاران دور، آدمیان همه خُلق و خو و سرشتی خدای گونه داشتند ولی از امکانات و توانایی های خود خوب استفاده نکردند و کار به جایی رسید که خداوند تصمیم گرفت قدرت خدایی را از آنان بازگیرد و آن را در جایی پنهان کند که دست کسی به آن نرسد.

بدین منظور او در جستجوی مکانی برآمد که مخفیگاهی مطمئن و دور از دسترس آدمیان باشد. زمانی که خداوند با فرشتگان مشورت نمود آنها چنین پیشنهاد کردند: بهتر است قدرت بیکران انسان ها را در اعماق خاک پنهان کنیم. خداوند گفت: آنجا جای مناسبی نیست زیرا که آنها ژرفای خاک را خواهند کاوید و دوباره به آن دست می یابند. پس فرشتگان گفتند: بهتر است نیروی یزدانی آدمیان را به اعماق اقیانوس ها منتقل کنیم تا از دسترس آنها دور باشد. این بار خداوند گفت: آنجا نیز مناسب نیست زیرا دیر یا زود انسان به عمق دریاها و اقیانوس ها رخنه می کند و گمشده خود را می یابد و آن را به روی آب می آورد.

ما نمی دانیم این نیروی عظیم را کجا پنهان کنیم! به نظر می رسد که در آب و خاک جایی پیدا نمی شود که آدمی نتواند به آن دست یابد. در این هنگام، خداوند گفت: کاری که با نیروی یزدانی آدمی می کنیم این است که ما نیروی آدمیان را در اعماق وجود خود او پنهان می کنیم. آنجا بهترین محل برای پنهان کردن این گنج گرانبهاست و یگانه جایی است که آدمی هرگز به فکر جستجو و یافتن آن برنمی آید.

 در ادامه افسانه چنین آمده است: از آن به بعد آدمی سراسر جهان را پیموده، همه جا را جستجو کرده، بلندی ها را درنوردیده، به اعماق دریاها فرو رفته است، به دورترین نقاط خاک نفوذ کرده تا چیزی را به دست آورد که در ژرفای وجود خود او پنهان شده است!

درون توست اگر خلوتی و انجمنی است

برون ز خویش کجا می روی جهان خالی است

-بیدل دهلوی

برگرفته از: شما عظیم تر از آنی هستید که می اندیشید، با اندکی ویرایش

بازگشت

Share