دکتر
آرون گاندی، نوۀ مهاتما گاندی و مؤسّس مؤسّسه "ام کی گاندی برای عدم
خشونت"، بیان می کند:
شانزده
ساله بودم و با پدر و مادرم در مؤسّسه ای که پدربزرگم در فاصله هجده مایلی دربن (Durban)، در افریقای جنوبی، در وسط تأسیسات تولید قند و شکر، تأسیس کرده
بود زندگی می کردم. ما آن قدر دور از شهر بودیم که هیچ همسایه ای نداشتیم و
من و دو خواهرم همیشه منتظر فرصتی بودیم که برای دیدن دوستان یا رفتن به سینما به
شهر برویم.
یک روز
پدرم از من خواست او را با اتومبیل به شهر ببرم زیرا کنفرانس یک روزه ای قرار بود
تشکیل شود و من هم فرصت را غنیمت دانستم. چون عازم شهر بودم، مادرم فهرستی
از خوار و بار مورد نیاز را نوشت و به من داد و، چون تمام روز را در شهر بودم،
پدرم از من خواست که چند کار دیگر را هم انجام بدهم، از جمله بردن اتومبیل برای
سرویس به تعمیرگاه.
آن روز
صبح وقتی پدرم را پیاده کردم، گفت: "ساعت 5 همین جا منتظرت هستم که با هم به
منزل برگردیم." بعد از آن که شتابان کارها را انجام دادم، مستقیماً به
نزدیک ترین سینما رفتم. آن قدر مجذوب بازی جان وین در دو نقش بودم که زمان را
فراموش کردم. ساعت 5/5 بود که یادم آمد. دوان دوان به تعمیرگاه رفتم و
اتومبیل را گرفتم و شتابان به جایی رفتم که پدرم منتظر بود. وقتی رسیدم ساعت
تقریباً شش شده بود.
پدرم با
نگرانی پرسید، "چرا دیر کردی؟" آن قدر شرمنده بودم که نتوانستم بگویم
مشغول تماشای فیلم وسترن جان وین بودم و بدین لحاظ گفتم: "اتومبیل حاضر نبود؛
مجبور شدم منتظر بمانم." ولی متوجّه نبودم که پدرم قبلاً به تعمیرگاه زنگ زده
بود.
مچ مرا
گرفت و گفت: "در روش من برای تربیت تو نقصی وجود داشته که به تو اعتماد به
نفس لازم را نداده که به من راست بگویی. برای آن که بفهمم نقص کار کجا است و من
کجا در تربیت تو اشتباه کرده ام، این هجده مایل را پیاده می روم که در این خصوص
فکر کنم."
پدرم با
آن لباس و کفش مخصوص مهمانی، در میان تاریکی، در جادّه های تیره و تار و بس
ناهموار پیاده به راه افتاد. نمی توانستم او را تنها بگذارم. مدّت پنج ساعت و نیم
پشت سرش اتومبیل می راندم و پدرم را که به علّت دروغ احمقانه ای که بر زبان رانده
بودم، غرق ناراحتی و اندوه بود، نگاه می کردم.
همان جا
و همان وقت تصمیم گرفت دیگر هرگز دروغ نگویم. غالباً درباره آن واقعه فکر می کنم و
از خودم می پرسم، اگر او مرا، به همان طریقی که اغلب پدران فرزندانشان را تنبیه می
کنند مجازات می کرد، آیا اصلاً درسم را خوب فرا می گرفتم. تصوّر نمی کنم.
از مجازات متأثّر می شدم امّا به کارم ادامه می دادم. امّا این عمل ساده عاری از
خشونت آن قدر نیرومند بود که هنوز در ذهنم زنده است گویی همین دیروز رخ داده است.
این است قدرت عدم خشونت.
